Η νύχτα φέρνει την πόλη στις πραγματικές της διαστάσεις. Το διαπιστώνω κάθε φορά που παίρνω ταξί, νύχτα. Το νιώθω να γλίστρα πάνω στη γυαλιστερή άσφαλτο, αλλά και λίγο πιο κάτω. Με την ίδια άνεση που παίρνει ο οδηγός τις στροφές, ταλαντεύομαι, πέρα-δώθε, στο πίσω κάθισμα. Τα λάστιχα βουλιάζουν στην πίσσα. Το σώμα μου μετράει το βάθος του. Οι μονάδες πέφτουν, καταγράφοντας το μέγεθος της νυχτερινής κατάδυσης. Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που σε απογειώνει. Τη νύχτα, μόνο, γίνεται λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο ρευστή.