Αγελάδες βόσκουν στα πεζοδρόμια.
Στο πάρκο Ελευθερίας, που μας πήγαιναν βόλτες με το σχολείο, μόλις άνοιγε ο καιρός. Κάναμε τούμπες στο χορτάρι, κουτρουβαλούσαμε έως κάτω γελώντας, πρασινίζοντας τα ρούχα μας. Βολτάραμε, καπνίζαμε. Όλα φαίνονταν κατηγορηματικά μέσα από τα 17χρονα μάτια μας.
Τώρα δίπλα έχει το Μέγαρο, έχει ένα μεγάλο γκαράζ, και αχνά θυμάμαι ένα βράδι που βρέθηκα εκεί, για απροσδιόριστο λόγο, αχνά θυμάμαι κι ένα κείμενο της Άντζελας Δημητρακάκη για το πάρκο αυτό - ίσως οι δύο αναμνήσεις έγιναν ένα μέσα μου.
Τώρα νιώθω το βήμα μου λίγο πάνω από το έδαφος, ανακαλύπτω ανθισμένες μυγδαλιές σε μια παιδική χαρά στην Καλλιθέα και κρατιέμαι να μην μπω να κάνω κούνια, δίπλα σε έναν παπού και το εγγόνι του.
Τρέχω να προλάβω τρένα, κάθομαι στο πάτωμα και πίνω μπύρες, σκέφτομαι την Τζιά, το ΙΚΕΑ και ποιό από τα δύο προηγείται, κατεβάζω Sergio Mendes και δεν ξέρω που θα με βρει το καλοκαίρι.
Πάντως σίγουρα με βρήκε ήδη.