Ξεκίνησα ν' ακούω την άφταστη μουσική της ταινίας και τελικά κόλλησα αλλού γι αλλού - αν δε με πιστεύεις άκουσε κι εσύ.

Αφόρητη η ζέστη του μυαλού, ένας άλλος εαυτός μέσα στον καθρέφτη.
Ούτε Παρίσια, ούτε Τέξας απόψε.
Μόνο άλλος ένας μακρύς, ατελείωτος μήνας, που θα φύγει μέσα σε μία αναπνοή.

- I thought you were afraid of heights.
- I'm not afraid of heights. I'm afraid of fallin'.

Μερικές φορές, όπως και με τους ανθρώπους, μπορεί να δω μία μονάχα σκηνή από κάποια ταινία, που θα είναι αρκετή για να με σημαδέψει για πολύ καιρό μπροστά, βαθιά μέσα μου.

...

Λάθος.
Re-write.




Μερικές φορές, όπως και με τους ανθρώπους, μπορεί να δω μία μονάχα σκηνή από κάποια ταινία, που με έχει ήδη σημαδέψει από πολύ καιρό πριν, σε κάποια άλλη ζωή, βαθιά μέσα μου.

...

Λάθος.
Re-write once more.




Μερικές φορές, αυτό που βλέπω πλημμυρίζει το μέσα μου με έναν τρόπο τόσο ολοκληρωμένο και σαρωτικό, που δε με νοιάζει ούτε το πως, ούτε το γιατί, και πάνω απ' όλα, δε με νοιάζει καθόλου ούτε ο καιρός που έρχεται, ούτε τα σημάδια που ο μπάσταρδος μπορεί να μου αφήσει.

...

Σωστό.
Τσεκ.

Μερικά από τα ίχνη του ARK στους τοίχους της Αθήνας.

More ARK: Bαβέλ, Zωοδ. Πηγής & Λόντου 1 (1ος όρ.), 210 3825.430. Eγκαίνια: 24/5, 19.30. Mέχρι 17/6.

Αγελάδες βόσκουν στα πεζοδρόμια.
Στο πάρκο Ελευθερίας, που μας πήγαιναν βόλτες με το σχολείο, μόλις άνοιγε ο καιρός. Κάναμε τούμπες στο χορτάρι, κουτρουβαλούσαμε έως κάτω γελώντας, πρασινίζοντας τα ρούχα μας. Βολτάραμε, καπνίζαμε. Όλα φαίνονταν κατηγορηματικά μέσα από τα 17χρονα μάτια μας.
Τώρα δίπλα έχει το Μέγαρο, έχει ένα μεγάλο γκαράζ, και αχνά θυμάμαι ένα βράδι που βρέθηκα εκεί, για απροσδιόριστο λόγο, αχνά θυμάμαι κι ένα κείμενο της Άντζελας Δημητρακάκη για το πάρκο αυτό - ίσως οι δύο αναμνήσεις έγιναν ένα μέσα μου.
Τώρα νιώθω το βήμα μου λίγο πάνω από το έδαφος, ανακαλύπτω ανθισμένες μυγδαλιές σε μια παιδική χαρά στην Καλλιθέα και κρατιέμαι να μην μπω να κάνω κούνια, δίπλα σε έναν παπού και το εγγόνι του.
Τρέχω να προλάβω τρένα, κάθομαι στο πάτωμα και πίνω μπύρες, σκέφτομαι την Τζιά, το ΙΚΕΑ και ποιό από τα δύο προηγείται, κατεβάζω Sergio Mendes και δεν ξέρω που θα με βρει το καλοκαίρι.
Πάντως σίγουρα με βρήκε ήδη.

Η νύχτα φέρνει την πόλη στις πραγματικές της διαστάσεις. Το διαπιστώνω κάθε φορά που παίρνω ταξί, νύχτα. Το νιώθω να γλίστρα πάνω στη γυαλιστερή άσφαλτο, αλλά και λίγο πιο κάτω. Με την ίδια άνεση που παίρνει ο οδηγός τις στροφές, ταλαντεύομαι, πέρα-δώθε, στο πίσω κάθισμα. Τα λάστιχα βουλιάζουν στην πίσσα. Το σώμα μου μετράει το βάθος του. Οι μονάδες πέφτουν, καταγράφοντας το μέγεθος της νυχτερινής κατάδυσης. Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που σε απογειώνει. Τη νύχτα, μόνο, γίνεται λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο ρευστή.

Σαββάτο βράδυ. Βγαίνω μία βόλτα έξω από το ημίφως και τη φασαρία, για να πω ένα γεια στον Α. που δουλεύει στην πόρτα, και να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Bλέπω τον τύπο απέναντι να καλύπτει και κείνο το τελευταίο εκτεθειμένο κομματάκι από την γυάλινη πόρτα της πλέον αόρατης Τράπεζας, με μία νέα αφίσα.

Φούξια είν' αυτό;...

Το φούξια δεν μου αρέσει ιδιαίτερα σα χρώμα, μου υπενθυμίζει εκείνη την ώρα το στριμμένο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου.
Μισοκλείνω τα μάτια μου.
Μ' αυτό που αντικρύζω, η καρδιά μου χάνει σε ένα δευτερόλεπτο δέκα χρόνων, δύο κτύπους.

I used

to think

that the day

would never

come

Περνάω το δρόμο τρέχοντας. Ο τύπος είναι σκυμμένος πάνω από έναν κουβά. Βλέπω τις αφίσσες όλες τυλιγμένες ρολό εκεί δίπλα, αριστερά του. Η καρδιά μου επιταχύνει, φταίει το ξάναμα, άλλωστε για τη μεταφορά στο χρόνο πρέπει να είναι γερή κράση ο άνθρωπος. Ο τύπος σηκώνεται, με κοιτάζει ερευνητικά.

"Να σου πω... Μήπως θα μπορούσες να μου δώσεις μία σε παρακαλώ πάρα πολύ;" και του δείχνω το ρολό μπροστά του.

Είμαι σίγουρη, ότι από την αγωνία μου δεν του χαμογέλασα καν.

Η απάντηση ήταν αποστομωτική.

"Όχι", και μου γυρνάει την πλάτη.
"Όχι;" μάλλον πρέπει να το ψιθύρισα, ίσως πάλι και να το σκέφτηκα δυνατά.

Ακούω το γέλιο του.
"Πάρε βρε κοπελιά μία αφίσα, που το ρωτάς κιόλας..."

Ξεχωρίζω μία αφίσα, την τυλίγω με προσοχή, συγκρατώ μόλις και μετά βίας τον εαυτό μου από το να βουτήξω τον άνθρωπο και να του σκάσω ένα φιλί στο κούτελο και ξαναπερνάω τρέχοντας το δρόμο.
Ο Α. μου γελάει από μακρυά.

Κι εγώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή θυμάμαι, ότι τελικά το φούξια το αγαπάω υπερβολικά πολύ, όταν το βλέπω ανθισμένο επάνω στην βουκαμβίλια μου.

Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις, λεν'.
Κι εγώ που τη φωτογραφία την αγαπάω πάρα πολύ, λέω πως μερικές φορές ναι...



Μερικές άλλες όμως, πολύ απλά, όχι...