[ Μάκης Φάρος | Οπές]

Πληροφορία: To Music (Visual) Arts & Dance Festival «άνοιξε» για πρώτη φορά φέτος στις 28 Απριλίου στον «Ελληνικό Κόσμο» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (Πειραιώς 254). Το φεστιβάλ, που τρέχει ως τις 7 Μαΐου, φιλοξενεί μουσικά σχήματα, ομάδες χορού από την Ελλάδα και το εξωτερικό και εγκαταστάσεις εικαστικών καλλιτεχνών (για τους συμμετέχοντες και το πλήρες πρόγραμμα, κλικ εδώ). Την ευθύνη της διοργάνωσης έχει η ομάδα χορού Χορευτές που φιλοδοξεί «να δώσει τη χαρά της συνεύρεσης σε όλους τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, αλλά και την ευκαιρία στο κοινό του χορού, της μουσικής και των εικαστικών να συναντηθεί και να μοιραστεί μια διαφορετική εμπειρία.».

Στάση: Η χτεσινοβραδινή μου εμπειρία περιλαμβάνει μια περιήγηση σε installations που επιχειρούν να επιβεβαιώσουν τη σύγχρονη ταμπέλα τους, δύο παραστάσεις χορού που πραγματοποιήθηκαν κάτω από μάλλον ενοχλητικές συνθήκες –κι αυτό είχε να κάνει με το κοινό, όχι με τη διοργάνωση- και δύο live, εκ των οποίων το ένα (Jessica Bell) μάλλον αδικήθηκε, καθώς λειτούργησε σα σφήνα ανάμεσα στα δύο κομμάτια χορού.

Ειδικότερα, το εικαστικό μέρος, παρότι παρουσιάζει ενδιαφέρον σε μεμονωμένες περιπτώσεις, μαρτυρά πως η ύπαρξη του δεν επιδιώκει να παραδώσει μια δυναμική συνόλου. Το γεγονός αυτό, ενώ δεν είναι απαραίτητα κακό από τη μία, από την άλλη με γέμισε αμφιβολία για το αγαθό της πρόθεσης πίσω από την πραγματοποίηση του. Με άλλα λόγια εισέπραξα ένα «ας βάλουμε και λίγο από αυτό». Επιφυλάσσομαι για κάτι πιο οργανωμένο σε επίπεδο concept του χρόνου (ίσως με τη συνέργια ενός επιμελητή;).














Αναφορικά στις παραστάσεις αλλά και τις συναυλίες, θα ήταν άδικο να εκφραστεί κανείς μεμονωμένα. Όχι επειδή δεν είναι δυνατόν να σταθεί στην ποιότητα του αισθητικού αποτελέσματος, αλλά γιατί με τις συγκεκριμένες συνθήκες αυτό που είδαμε ένιωσα ότι δεν ήταν αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί. Το πατατάκι-κρατς-κρατς που τρυπάει τύμπανα την ώρα που κάποιοι εκεί κάτω κάνουν ό,τι μπορούν για να συγκεντρωθούν ή το «έλα, είμαι σε ένα φεστιβάλ, εσύ πού είσαι;» σε στιγμές όπου η σιωπή φαινόταν επιβεβλημένη μάλλον δε βοήθησαν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το φεστιβάλ έχει αρκετές μέρες μπρος του και τυχόν λάθη ή παραλείψεις σ’ αυτή την πρώτη edition του ίσως και να είναι χρήσιμα με την προσδοκία μιας επόμενης καλύτερης διοργάνωσης.